Mit Bohnerwox geschmiert (Eine wahre Begebenheit aus Obernburg)
Des Schpetschischtschaffe hot seu Tücke, des mußte einst ein Monn erfohrn, der hungrisch schtätzt do in die Kische mit einem gonz rasante Zohn. Es wor jo Nocht und doher dunkel, die Kartoffel stonde uff eim Härd. In soine Aache e Gefunkel – doch de Kiehlschronk der wor zugeschpärrt.
Där Monn, dä sucht sisch dann en Dibbe voll Fätt zum Schmelze des Gerischts, gonz feischt soin jetzt scho soine Libbe, die Mahlzeit wädd jo e Gedischt. Sou mohnt dä gude Glonzstoff-Monn, doch hot ä nid debei bedocht, dass monschmol sou en gude Plon, nit auszuführn is in de Nocht! Die Finger taste nooch nä Dose, die stond do immer glei am Eck, de Deckel war dodruff gonz lose, mit der annern Henn fasst er’s Beschteck.
Die Geräiste wollde doch ni schmäcke – do kohm ihm pletzlisch dä Verdocht, es muss wos doo dehinner schtecke, er zooch nun alles in Bedracht: Die Dose Fätt wurd’ inspiziert, doo schtellt sisch glei dä Fehler raus, er hot do in die Pann geschmiert, noch heit kimmt ihm de heilisch Graus, es Hartglonzwox, des fä de Boode zum Pfleesche wädd do oft benutzt! Un iwwä diese Episode do is dä Monn noch heit verdutzt.
Karl Heinz Neeb
|